Je kent elkaar uit de groep; soms heb je jarenlang iedere week met elkaar aan tafel gezeten. En het is heel gewoon als je elkaar dan af en toe eens buiten groepsverband tegenkomt. Gewoon op straat. Zelf vind ik dat doodnormaal. En ook wel leuk. Kan je even een praatje maken. Maar ik weet ook dat sommige mensen dat anders voelen. Die kijken dan graag de andere kant op. Dat moet ik ze dan weer gunnen.
Notities
1.
Werkgroep Buitenveldert: verslag 21e groepsgesprek – ma.30.3.09 – MFC Binnenhof, A.J.Ernststraat 112, Amsterdam; aanwezig 12 pers.,(1 vr.+11 mn.).
Onderwerp: A: in de afgelopen periode ben ik behoorlijk opgeschoten ten aanzien van het onder de knie krijgen van mijn verslaving; mijn relatie loopt daardoor (?) ook een stuk beter en nu speelt het onderwerp van de toekomst en dan met name de vraag hoe het staat met het krijgen van kinderen; zelf ben ik nogal aarzelend; vind het moeilijk i.v.m. het risico van terugval: alles is toch behoorlijk vers; maar ik heb natuurlijk ook te maken met de emotie van mijn partner en die heeft misschien wel meer vertrouwen dan ik: hoe los je nou zo’n situatie op? Misschien een onderwerp?
Continue reading…
Aanwezig: 10 deelnemers ( 1 vrouw en 9 mannen).
A: heet eenieder welkom, opent de bijeenkomst en vraagt een voorstel als onderwerp voor het groepsgesprek.
B: vraagt aandacht voor de vraag: ‘hoe zit ‘t eigenlijk met je familie, als je eenmaal bent gestopt met je verslaafd gedrag? Daar liggen immers de oudste banden. Mensen die mij op korte afstand al die jaren hebben meegemaakt. En omgekeerd ik hen ook natuurlijk. Als je stopt met een verslaving, kan je voor jezelf wel zeggen dat je met een schone lei (opnieuw) begint – maar juist bij al die zo lang bestaande familiebanden ligt dat minder eenvoudig. Heb ik gemerkt. Er is veel ruis uit het verleden – niet verwerkte teleurstellingen – verwijten – wantrouwen – over en weer. Dat laat zich niet zomaar wegpoetsen of verzwijgen. Maar ook het bespreken met elkaar, dus met de betrokken familieleden, is helemaal niet vanzelfsprekend, niet simpel – als je niet oppast, zit je zo weer in allerlei stompzinnige verwijtsessie’s, ouwe koeien uit de sloot te halen – dan blijkt die pijn van vroeger helemaal niet een kleurloze herinnering: het lijken wel tijdbommen die heel gewoon kunnen ontploffen.’
Uit de positieve reacties concludeert A dat hiermee het onderwerp voor deze avond is bepaald.
Continue reading…
Het idee om groepsverslagen te maken heeft komt voort uit de gezamenlijke wens een van onze trouwe bezoekers te blijven informeren omdat een ernstige ziekte hem thuis houdt.
Ik heb hier dus tijd voor gemaakt. Eens kijken of dat een beetje wil lukken. Omdat één van de groepsregels is, dat we naar buiten toe anoniem zijn, worden de groepsleden met opeenvolgende letters van het alfabet benoemd:
We zitten met negen mensen rond de tafel; 1 vrouw en 8 mannen incluis een boomlange nieuweling met een interessante bijbelse naam: oude testament, boek Daniel – heb ik net opgezocht en vind het waarachtig in 1:7, i.e. een van de Judeeers. Kan ik meteen melden dat de nieuweling via het telefonisch informatie nummer de weg naar de groep heeft gevonden – na eerdere verslavingen zegt hij nu ‘hooked’ te zijn aan de coke – ziet er overigens absoluut niet onderkomen of verloederd uit – behoorlijk coherent – bescheiden en misschien zelfs aardig – zou leuk zijn als ie een beetje blijft, denk ik vanuit ervaring…
Desgevraagd denken we allemaal na over een mogelijk onderwerp. Vrij snel doet A. een voorstel. Heeft kennelijk tevoren e.e.a. overwogen. Hij gebruikt de tijd voorafgaand aan de groep duidelijk op een actieve manier. Bereidt zich voor. Dan zijn het ook nooit ‘zomaar’ onderwerpen. Zo ook nu weer; hij zegt zo ongeveer: Continue reading…
Tekst Dees Postma/ Gedichten Xander van der Drift uitgesproken op 12 oktober 2007 ter gelegenheid van 25 jaar Zelfhelpgroep Buitenveldert.
1. Het geschenk van ‘verslaving’.
Een paar dagen geleden werd ik 75 jaar – ik was 35 toen ik met alcoholproblemen werd opgenomen in de Jellinekkliniek in Amsterdam. Dat is dus 40 jaar geleden. Gelijktijdig leerde ik de AA kennen, die ik vervolgens gedurende 15 jaar onafgebroken bezocht. Aansluitend raakte ik betrokken bij het ontstaan van de Buitenveldert-groep, waar ik sindsdien wekelijks aan tafel zit.
Thans, bij het 25-jarig bestaan van de Buitenveldert-beweging, wil ik graag enkele opmerkingen maken vanuit mijn eigen belevingen en observaties gedurende al deze jaren. Het zijn onderwerpen die zich afzonderlijk laten benoemen en toelichten, daarbij geholpen door de dichter en verhalenverteller Xander van der Drift, die op zijn eigen wijze zal voorkomen dat we verzanden in teveel theorie. Aan het slot van mijn voordracht hoop ik duidelijkheid te geven waarom ik verslaving ervaar als een positief ‘geschenk’.
Continue reading…